Dit weekend waren de open wijngaard dagen en uit nieuwsgierigheid besloten we er twee in onze directe omgeving te bezoeken. Ik was vooral benieuwd of zij net zo’n last van de vorst en het vocht hadden gehad als op m’n eigen stekkie. De eerste die we bezochten was een ware ramp. Ruim een hectare verdorde, verlepte, nauwelijks druiven dragende planten met verhelderende info-bordjes als “in de herfst kleuren de bladeren” terwijl je naar door magnesiumgebrek en meeldauw aangetaste blauwe druivenstokken staat te kijken. De proeverij maakte het al niet veel beter; scherpe niet echt lekkere witte wijn.
De tweede was een verademing, ondanks vorst en vocht toch nog redelijk volgroeide stokken met behoorlijke trossen in een verzorgde wijngaard. De Johanitter wijn was ronduit lekker. In ieder geval kon ik vaststellen dat mijn wijngaardje er in vergelijking toch nog niet zo gek bij staat ondanks het slechte jaar. Beetje jammer van de opbrengst, maar dat komt volgend jaar vast weer goed.
