Onlangs werd op de wijngaard een proeverij gehouden van Nederlandse wijnen met 7 consumenten. Zowel bij de witte, de rosé en de rode wijnen kwam de Reestlandhoeve als beste uit de test. Opzet was een “blinde” proeverij waarbij men oordeelde over kleur, geur, smaak en het geheel. Uiteraard zat tussen de Nederlandse wijnen ook onze eigen wijn om zo een beeld te krijgen waar die staat.
Bij de witte wijnen eindigde als beste de Johanniter/Solaris 2012 van de Reestlandhoeve, met 1x een “schitterend” beoordeling op de kleur en 2x een “zeer aangenaam” beoordeling op de smaak. Hoewel geen enkele hoogste beoordeling per categorie, maar wel overall de daarop meeste punten was de Johanniter/Sauvignon Gris 2010 van De Frysling. Als slechtste van de zes wijnen kwam de Johanniter/ Merzling 2009 van wijngaard Tiendeveen uit de bus, met maar liefst 4x een “afschuwelijke wijn” beoordeling bij de totaal indruk. Onze eigen Bianca 2012 eindigde in de middenmoot evenals de Johanniter 2010 van wijngoed Havelte.
Bij de rosé wijnen eindigde als beste de Regent Rosé 2012 van de Reestlandhoeve, zowel op kleur, geur en smaak werd meerdere keren de hoogste waardering gescoord. Als slechtste kwam de Regent Rosé 2010 van wijngaard De Kroon Texel uit de bus. Hier viel 2x een “afschuwelijke wijn” beoordeling. Zelf hebben we nog geen rosé geproduceerd.
Bij de rode wijnen kwam de Regent 2006 van de Reestlandhoeve veruit als beste uit de test. De enige die bij de eindbeoordeling 2x een “fantastische wijn, absolute topper” wist te behalen. De Rondo/Salomé 2010 van Wijnhoeve de Veluwe kwam op afstand op de tweede plaats. Onze eigen Rondo 2012 eindigde bijna op de laatste plaats, gelijk aan de Regent 2009 van het Hof van Twente.
Overigens is de manier van wijnbeoordelen, zoals die ook bij keuringen plaatsvind discutabel. Wijntests blijken te leiden tot willekeurige uitkomsten. Zelfs het oordeel van echte experts is grillig. Twee wetenschappers denken een betere testmethode voor wijnen te hebben. Als je dezelfde wijnen aan diverse verschillende wedstrijden laat meedoen, krijg je totaal verschillende uitkomsten. Een wijn die een ‘gouden medaille’ wint in de ene wedstrijd, krijgt geen enkele onderscheiding in een andere. De Britse krant The Guardian publiceerde er afgelopen juni nog een uitgebreid artikel over. Opvallend aan blinde tests op dit gebied is vooral dat het oordeel van gerenommeerde vinologen grillig blijkt, als ze een serie wijnen moeten proeven bij een test. De hogere prijs die je betaalt voor een prijswinnende wijn kan daarmee tamelijk willekeurig zijn. Wijntests: zuinige of gulle jury.
Twee wetenschappers, Victor Ginsburg en Israel Zang, denken dat de sleutel ligt bij manier van jureren: bij wijnwedstrijden proeven juryleden verschillende wijnen, die ze niet alleen beoordelen, maar ook nog eens onderling vergelijken (ranken). Dat nu veroorzaakt grote verschillen: het ene jurylid is zuiniger met hoge cijfers dan een ander in een andere wedstrijd; ook kunnen de marges in hun ranking verschillen: de een ziet een klein verschil met een wijn, de ander een groter verschil. Ginsburg en Zang stellen Vox, een website voor economen, een andere methode voor: geef elk jurylid één stem, die ze mogen uitbrengen op één of op meer wijnen die het jurylid de beste vindt. Als ze er drie kiezen telt de stem voor een derde per gekozen wijn mee; als ze slechts één wijn kiezen, telt de stem voor die bewuste wijn volledig mee. De optelsom van alle stemmen bepaalt vervolgens de winnaar. Die cumulatie heet in de wetenschap de zogeheten Shapley-waarde. De methode voor de berekening hiervoor is ontleend aan de speltheorie. Ze objectiveert een keuze, ongeacht waardeoordelen over beoordelingscijfers en rangorden. Met deze methode, zo betogen de wetenschappers, krijg je een objectieve winnaar van wijntesten. Niet langer het oordeel van een zuinige brombeer of een gulle drinker.
